Multi-Panel has gotten some press
over the years
Dark Entries, Empty Handed review (link)
De
Nederlandse muzikant Ludo G. Maas maakt al twintig jaar muziek en heeft
met ‘Empty Handed’ een vierde album uit. Zelf omschrijft
hij zijn muziek electro-folk en daar valt wel iets voor te zeggen.
Naast akoestische gitaar zijn er zijn zacht fluwelen stem, een veeltal
aan elektronische geluiden, passende tekstsamples en niet al te harde
beats die zijn geluidspalet vervolledigen. Alleen in ‘Ape’
is de percussie wat luider. Dat levert twaalf fraaie liedjes op die me
op een bepaalde manier doen terugdenken aan ex-Dream Theater toetsenist
Kevin Moore zijn soloproject Chroma Key. De nummers zijn nogal kort
(slechts vier tracks halen de drie minuten grens) en mede door de
lieflijke en tedere inkadering eerder vluchtig van aard. Maas stelt
zich kwetsbaar op en geeft je toegang tot zijn muzikale universum. Het
wordt een fijne en gave trip langsheen met melancholie verweven
landschappen. Het is er aangenaam vertoeven en het gaat nooit vervelen.
Voor je het weet is het ook voorbij, wat het moeilijk maakt om bepaalde
songs beter of minder goed te vinden. Het twaalftal is gelijkwaardig en
dat op zich is ook al een prestatie. De verpakking - een kunstwerkje
van de eveneens in Breda residerende Femke Dekkers - is al even mooi
als de muziek. (8/10)
Mpodia, Empty Handed review (link)
De
Bredase multi-instrumentalist Ludo Maas maakt al een kleine twee
decennia muziek onder de naam Multi Panel. Velen van ons zullen hem
waarschijnlijk niet kennen maar het nieuwste album Empty Handed is een
meer dan aangename muzikale verrassing. Ander geluid. Maas bracht onder
de naam Multi Panel slechts drie keer eerder een album uit, wat
natuurlijk ook niet meehelpt aan het opbouwen van naamsbekendheid. Dit
nieuwe album is minder Lo-Fi georiënteerd, neigt wat meer richting
popmuziek en heeft zelfs hier en daar een dansbare beat. Kortom, Maas
stapt eigenlijk uit zijn comfortzone maar weet met dit nieuwe album
waarschijnlijk wel een breder publiek te bereiken. Hij opent met het
rustige ‘Breath’ dat door een rustige beat gedreven wordt
en omlijst is met stemmige synths en tot ieders verrassing ook nog wat
Nederlandstalige zinnetjes heeft. In dezelfde flow presenteert hij ons
nummers als ‘Scarecrow’, ‘Honey’, titelsong
‘Empty Handed’ en bij een tracks als ‘Ape’ zet
Maas er zelfs een hele vette beat onder. Warm en gevoelig. Het
bijzondere is dat het geheel vaak een puur elektronisch karakter heeft
terwijl hij ook regelmatig echte instrumenten gebruikt die vervolgens
zodanig vervormd worden en voorzien van samples dat het originele
geluid niet herleidbaar is. Een ander pluspunt is dat Ludo Maas al deze
elektronica op zijn unieke manier toch organisch neer weet te zetten.
Zijn muziek is dan ook eerder als warm en gevoelig te omschrijven in
plaats van kil en industrieel. Ook een track als ‘These
Freaks’ wordt gaande weg uitgebouwd met samples en wat teksten
waardoor het uiterst interessant blijft om naar te luisteren. Sommige
tracks zijn wat kort en kunnen we misschien beter omschrijven als
soundscapes zoals ‘Flags Out’ dat nog geen twee minuten
klokt maar ook de titeltrack haalt niet de standaard speelduur van ruim
drie minuten. Eindoordeel. Hij geeft zijn muziek als omschrijving de
naam “Electrofolk” mee en na een aantal luisterbeurten kan
ik mezelf wel vinden in deze betiteling. De muziek van Maas is op dit
album uitermate toegankelijk, eigenzinnig en veelzijdig en past in
diverse settings. Voor mij een absoluut positieve verrassing en een
mooi product van Nederlandse bodem. Veel luisterplezier. (7.5/10)
Musicmaker, Empty Handed review (link) (click here for a scan)
Beeldende
lo-fi electronica. Ludo Maas omschrijft de muziek van zijn project
Multi-Panel als 'folktronica', een samentrekking van folk en
electronica. Die term is op dit nieuwe album misschien iets minder van
toepassing dan bij Ludo's voorgaande albums, waarop de
americana-invloeden nadrukkelijker aanwezig waren. We krijgen hier
vooral melancholische poptracks voorgeschoteld, waarbij de lo-fi
electronica vooral nog steeds nadrukkelijk aanwezig is. De erg zacht in
de mix aanwezige vocalen bij het openingsnummer komen in eerste
instantie wat bevreemdend over, maar al snel wordt duidelijk dat dit
een bewuste keuze is: Multi-Panel draait niet om melodie en zang, maar
om sound en productie. Daarin schuilt meteen een klein gevaar: hoe goed
alles op Empty Handed ook in elkaar zit, een heel album achter elkaar
luisteren vond ik net iets teveel van het goede. Naar mijn idee zouden
deze tracks het beste tot hun recht komen als muzikale begeleiding van
bijvoorbeeld een spannende crime-serie.
De Subjectivisten, Empty Handed review (link)
De
releases van Multi-Panel zijn op één hand te tellen, maar
ze schoppen wel iedere keer kont. Multi-Panel is inmiddels 20 jaar het
muzikale vehikel van mijn zeer gewaardeerde collega Subjectivist Ludo
Maas, afkomstig uit mijn geboortestad Breda. Zijn muziek landt
doorgaans ergens tussen folk en laptopmuziek, waar ook de mooie term
folktronica voor bestaat. Of electrofolk, maar ik vind die eerste
gewoonweg charmanter. Dat doet hij met een fijne melancholie en
doe-het-zelf aanpak, wat zorgt voor een persoonlijk, intiem geluid.
Naast muzikant en muziekliefhebber is hij ook cinefiel, hetgeen ik niet
voor niets noem (zie verder) en ook al tot fraaie jaarlijsten op onze
website heeft geleid. Hij presenteert nu zijn vierde album Empty
Handed, gestoken in de een door Femke Dekkers prachtig ontworpen
digipack, waarop hij 12 nieuwe tracks de wereld in slingert. Ondanks de
kwaliteit van het geboden materiaal zal die wereld vermoedelijk (ten
onrechte) niet heel groot zijn. Ludo heeft weer een geweldig amalgaam
gesmeed van elektronica en folk. Wat meteen opvalt is het meer open,
minder lo-fi achtige en iets frivolere geluid. De badjas is uit, de
kleren zijn aan en het raam mag open; de slaap- of zolderkamer mag
luchten en de muzikant stapt behoedzaam naar buiten. De muziek lijkt
hier en daar zelfs voorzichtig naar de dansvloer te schuiven, maar dan
wel zoals iemand voorzichtig met een vinger voelt of het water heet is
of niet. Daarmee krijg je soms dat mysterieus houterig swingende van
Peter Broderick en Arthur Russell. De muziek is rijker gedetailleerd
dan ooit en wordt gelardeerd met glitches, IDM elementen, Afrikaanse
riedeltjes en diverse samples, die vermoedelijk uit diverse van zijn
vele favoriete films afkomstig zijn. Je kan er een filmquiz op loslaten
denk ik, al bak ik daar niets van. Hoe dan ook, al deze
ingrediënten worden op subtiel caleidoscopische wijze in de
nummers geïncorporeerd. Dit roept ondanks het eigen geluid, naast
de boven genoemde artiesten, uiteenlopende associaties op, van een
fluisterversie van New Order, de speelse indietronica van Dntel,
Styrofoam en Tunng tot het met Afro-tronica geënte Sam Lee &
Friends en StrandedHorse. Per luisterbeurt ontdek je overigens weer
meer details en ploppen er andere referenties naar boven. Dat laatste
is eigenlijk allemaal niet zo boeiend, behalve dat het aangeeft dat
Multi-Panel hier een verdomd knap, veelzijdig en eigengereid album
heeft afgeleverd. Songs die heel stiekem heel diep onder je huid
kruipen. Multi-Panel neemt je mee op een gelaagde filmische reis, waar
je geen genoeg van kunt krijgen. Hoewel zijn vorige werk er enorm mag
lopen te wezen, is dit tot echt wel zijn allerbeste tot nu toe!
3voor12/Breda, Empty Handed review (link)
Bredanaar
Ludo Maas brengt vrijdag onder de naam Multi-Panel zijn album
‘Empty Handed’ uit. Het is zijn vierde album en een viering
van zijn twintigjarig jubileum als Multi-Panel. We mochten vast
luisteren naar dit lofi, do it yourself (op je laptop) electrofolk
album die begeleid werd door een mooie brief van de maker. Een album
dat gemaakt is om gehoord te worden, “…de wereld is immers
zoveel groter dan lo-fi zolderkamertjes.” De kans is groot dat je
nog nooit van Multi-Panel hebt gehoord. Electrofolk, sommigen noemen
het folktroncia, is daarnaast een genre dat je zelden hoort. Tel
daarbij op dat Multi-Panels werk vooral digitaal en online verschijnt.
Net zoals het digitaal wordt gemaakt op zijn laptop, met echt
gitaarspel en vol effecten, samples en vervormingen. Multi-Panels
debuut ‘Alone In The Field’, verscheen in 2002 fysiek op de
Amerikaanse markt, daarna volgden de albums ‘Train Times For
Sway’ (met een samenwerking met Pien Feith) en ‘All It
Takes’. Via Bandcamp kwamen meer releases (bijvoorbeeld drieluik
Rekordgate in 2018), maar ‘Empty Handed’ is zijn echte
vierde album. Het telt twaalf nummers, die zo rond de twee, max
drie-en-een-halve minuut duren. Multi-Panels bio op Bandcamp spreekt
over “sparse, quiet and gentle folktronica.” Dun, rustig,
zacht... Ja, dat is het gevoel dat je ook bekruipt als je naar
‘Empty Handed’ luistert. Het begint al bij opener
‘Breath’, met zowaar een Nederlandstalige tekst en een
heerlijk, breekbaar pianolijntje. De sample met cafégeroezemoes
en hoge pitch geluiden zetten de toon. Daarna nemen een urban beat en
die heel dunne pianoklanken het over, gevolgd door echoënde zang
en ambient tonen. Laag op laag. Heel fraai. Dat geldt voor het hele
album. Het biedt veel zachte en kalme gitaarriedeltjes, herhalend, over
elkaar gelegd en geloopt. Voor de zang geldt hetzelfde, soms
onverstaanbaar, mompelend en met de nodige effecten of achteruit
gespoeld. Maar het is niet enkel zachtheid en een verglijden in
melancholische gedachten: doffe, soms zware en ook repeterende drum- en
hiphopachtige beats bieden tegenwicht aan nodeloos verdwalen. In
recensies van eerdere albums werd Multi-Panels gevoelige gitaarspel
vergeleken met dat van Nick Drake. “Meer poppy, dansbaardere
beats en een uitgelaten ‘spirit’,” aldus de brief van
Maas. Echte vloervullers voor de club zal nooit de bedoeling zijn, maar
het is duidelijk wat Multi-Panel wil zeggen: dit album is een echte
combinatie van zacht gitaar- en pianowerk en stevigere beats. De
sfeer op ‘Empty Handed’ is filmisch, sfeervol en bovenal
melancholisch. Je hoort samples en quotes die het verhaal van de songs
vertellen. Afkomstig uit Amerikaanse en Engelse films en documentaires?
Zo te horen wel. Zorgvuldig en liefdevol uitgekozen, zoals elke noot en
herhaling aandacht krijgt. Bijvoorbeeld het intro van ‘These
Freaks’ een redelijk alarmerend fragment uit een speech over hoe
straks 70% van de mensheid in steden woont en alleen maar in aantal
toeneemt… Het nummer zelf is niet verontrustend, maar de intro
zet je wel aan het nadenken. Alle tracks beschrijven, is onbegonnen
werk. ‘Scarecrow’ is in al zijn instrumentaliteit
één mooie ambient looptrack om in te verzinken.
‘Empty Handed’ gaat niet over met lege handen
achterblijven, maar heeft juist een ondertoon van hoop, met beats en
baslijnen die bij Eels geleend kunnen zijn. Het artistieke en ambient
‘Ape’ is ook een smaakmaker. Luister er eens naar als je de
tijd hebt, eerder op je gemak in de trein dan razend over de snelweg.
Treinreisluistermuziek. Geen singles, geen radiohits, wel mooi vakwerk,
met toewijding gemaakt. Multi-Panel presenteert ‘Empty
Handed’ aanstaande vrijdag 27 september in Filmhuis Breda, met
een eigen dj-set. De cover is van de Bredase kunstenares Femke Dekkers,
de mastering werd verzorgd door Jarno Volman (Merry Pierce).
Timpaan Muziek, Empty Handed review (link)
Multi-Panel is al twintig jaar de naam waaronder de Bredase Ludo Maas
muziek maakt. Zijn voerde album heet Empty handed. De muziek die
Multi-panel maakt bestaat uit een mengeling van geluidscollages, beats
en melodische elektronische geluiden. Stemmen zijn vervreemdend, soms
sprekend, soms als omgevingsgeluid en nimmer als echte hoofdmelodie. De
dramatiek van de gebruikte stemsamples werkt goed door, zoals in het
intro van These freaks. De productie is strak en het geluid is zeer
ruimtelijk vormgegeven. Het album neemt je mee op reis naar nog niet
ontdekte gebieden. Soms klinkt even iets wat ietwat lijkt op het betere
werk van Moby. Nergens wordt deze plaat eentonig en dat is knap, want
de middelen per nummer zijn vrijwel gelijk. Honey is al een eerste
hoogtepunt. Fallin’ free een tweede, waarbij het jammer is dat
dit nummer erg kort is. Dat valt bij meerdere nummers op. Ook bij Flags
out is het einde van het nummer eerder dan je zou wensen. Multi-Panel
had wat meer mogen experimenteren met langere tracks. De opbouw van
Empty-handed is inventief. De bas pakt na ongeveer anderhalve minuut
het initiatief in het nummer en klinkt daardoor gedreven. De muziek
klinkt ruimtelijk en toegankelijk. September man is daar een goed
voorbeeld van. De arpeggio’s waarmee het nummer opent geven de
open structuur vorm. Op Ape zorgt de piano met klanken regendruppels
voor de ruimtelijke component. Overigens is niet alleen de muziek de
moeite waard. Ook de albumcover is zeer goed verzorgd met het kunstwerk
van Femke Dekkers op de voorkant. Een uitstekend album. Empty handed
laat de luisteraar niet met lege handen achter. (8.5/10)
Soundsol, Empty Handed picture 'review' (link)
Recent Music Heroes, Rekordgate III review (link)
The Netherlands, Breda-based Ludo Maas aka Multi-Panel is back with his
third and final part of Rekordgate. I think the first part and the
third part are the favourites of mine. Partly this is a profound
insight into electronic music, indeed, with few or without any
guitar-based embellishments in some tracks. All the electronic threads
in the embodiment of fatty synths, synthesised broad landscapes and
stomping bass synths are drawn out boldly. It could almost be named as
synth-pop but it is a bit something else due to his DIY and nerdy
attitude. Sparkling pop numbers cannot be considered his first, second
or third preferences. The electronic/synthesiser-based predominance is
obviously the most striking difference in comparison to the rest two
issues. On the other side, guitar twangs, treated guitars and exquisite
electronic progressions in many interactions and combinations also make
sense. Thirdly, listen to Stand and you get a proof that Ludo Maas can
create something truly elusive, and blissful. One may think of it as if
being written by Jens Lekman. All in all, the sequel of the releases
was success. May we wait for a next one?
Recent Music Heroes, Rekordgate II review (link)
Indeed, it is time to give a comment on Ludo Maas' sequel to an album,
Rekordgate I which had been released in March 2018. Similarly to it one
can hear nylon-tinged acoustic guitars and bubbling electronic beats
and wobbly synthesised sounds popping out for a while. In fact, Ludo
Maas sings here as well though it is shardly decipherable because of
being catatonic and pushed to the background. On the other side, it is
not an example of shoegaze at least (or at least, it is the one and
only common thread). However, in comparison to the previous notch it
seems to be more restrained and phlegmatic as if coming through the
mindset of a person of having suffered depression before it, he or she
is yet fragile enough to trudge forward with more steady steps; for
sure, it is the artist's choice as a step to go on and release brand
new ones. Later on, listeners would give a retrospective estimation
about each release within the series. Let's wait for the third one.
Recent Music Heroes, Rekordgate I review (link)
My
first contact with Ludo G. Maas` music was probably related through
No-Source imprint. The artist comes from the Netherlands and as it can
be seen at the Bandcamp site the hiatus by the artist did last five and
a half year. Welcome back again! This 8-notch outing is the first
swallow of Maas´ three-part EP trilogy. Indeed, the whole
embraces the extended play format because the compositions are quite
short extending to the three minute exactly at their longest point. The
Flemish indie, folk and electronic music mixed scene is sometimes
conveyed with a loose term, duyster, and I can remember one artist
(Wixel) from within it who did a similar trick. However, the music is
great over there (it is not surprising with regard to Maas` previous
releases, though). Firstly, the issue contains technically very
interesting threads yet the result is boosted even twice due to an
emotional and emotive impact behind it. I have to admit it must be
considered even an epic and cinematic one here and there (for instance,
Dielman, Lights of Tomorrow). It might be I have listened to albums of
2018 a little but it seems to be the first one for me to be a serious
one. I even got MGMT`s Little Dark Age as a vinyl but it is just an
eunuchised flicker (read it as a way too calculated product) in
comparison to it. The emotion and the sense of freedom are one of the
most important aspects with regard to the music. And as a consequence
of it – the product does not have them or does have just a scarce
bit. I guess Lao Tzu would have listened to it in his austere mountain
hut. In a word, the start was very promising – let's wait for the
next one.
Mousique, All It Takes review (link)
Een
combinatie van Nick Drake en Boards of Canada; én Sufjan
Stevens en Fennesz. Ik wist niet dat het kon, maar bij het idee is mijn
interesse al gewekt. Ergens in Nederland knutselt een zekere Ludo Maas
dit soort muziek in elkaar onder de naam Multi-panel. Het resultaat van
deze mix klinkt bescheiden, warm en sympathiek. Het overdondert me
niet, maar het raakt me wel (ja, ik solliciteer ernaar om hier
geciteerd te worden). Folktronica, noemt hij deze stijl. Lo-fi IDM
gecombineerd met Americana. Het gaat klinkt niet als IDM dat alle
kanten op stuitert, maar eerder als een rustige soundtrack. Het is
lastig uit te leggen. Leuk is dat je zijn laatste album en zijn werk
daarvoor gratis kunt downloaden op zijn Bandcamppagina. Je kunt er ook
voor betalen. Fijn als je dat doet, want dit soort artiesten moeten we
koesteren (Bovendien compenseer je daarmee ook dat ik er geen rooie
cent aan uitgegeven heb. Deze muziektip schrijf ik in die zin niet voor
niks, maar als betaling opdat er betaald wordt! Betalen dus!
File Under, All It Takes review (link)
Het aardige van All It Takes is dat er een sympathiek soort gebrek aan
pretentie uit spreekt. De tracks zijn gratis te downloaden via NoSource
en bij BandCamp in betere kwaliteit dan als standaard mp3 te vinden.
Net als bij een andere Nederlandse koning van de elektronische
huisvlijt - Kettel - is het, hoe zorgvuldig, vakkundig en met liefde
ook gemaakt, een losse, ongedwongen sfeer die over de muziek ligt. Kijk
maar wat je er van vindt of mee doet. En dat heeft uiteraard niets te
maken met de inzet waarmee Ludo Maas aka Multi-Panel de tracks gemaakt
heeft. Multi-Panel is nu drie albums op weg en ook de zestien nummers
die hier verzameld zijn, laten lo-fi IDM (deze term komt uit de bio)
horen met een voorkeur voor melancholiek getoonzette melodieën. De
in diezelfde bio genoemde invloeden zijn niet steeds terug te horen,
maar een aantal liggen voor de hand: Board of Canada, Fennesz en Nick
Drake (de zang!). Andere associaties liggen in de buurt van Codeine en
Yo La Tengo-die-zich-op-synthesizers uitleven. Folktronica is een
flauwe term, maar de meestal rond de drie minuten klokkende, soms aan
soundscapes, soms aan klassieke popliedjes herinnerende nummers worden
zo wellicht het best omschreven. Hoogtepunt is overigens "Saturday":
countryfolk dat zich ontwikkelt tot een soundscape. File Under:
Stijlvolle huisvlijt.
MusicFrom.nl, All It Takes review (link)
Ludo
Maas, alias Multi-Panel, uit Breda is met 'All It Takes' alweer aan
zijn derde album toe. Geïnspireerd door bijzondere films als After
Hours, Days of Heaven en Eternal Sunshine of the Spotless Mind geeft
hij ons een totaalbeleving voor de mysterieuze herfstavond.Met zijn
rustige, spaarzame folktronica neemt Ludo ons mee in een wereld waarin
de tijd stil lijkt te staan. Klanken en soundscapes staan voorop, de
gitaar is prachtig intiem, de zang spaarzaam en bijna niet aanwezig.
Het is een plaat waar je eigenlijk niet bij stil kunt blijven staan, in
die zin dat aandachtig luisteren onmogelijk lijkt: de muziek is zo
filmisch dat deze vanzelf naar de achtergrond verdwijnt, als een
soundtrack voor je dagelijkse bezigheden. Enerzijds is dit een goed
teken - liefhebbers van Boards of Canada, Múm en Tycho zullen
prima uit de weg kunnen met de zeer spaarzaam opgebouwde spanning op
het album. Anderzijds rijst de vraag of de plaat wel pakkend genoeg is.
Mooi is het, bijzonder mooi soms zelfs, vooral door de toevoeging van
de akoestische gitaarpartijen, maar of het zal raken, emotioneren,
beklijven? Hoe dan ook, 'All It Takes' is een sfeervolle lo-fi-plaat
die niet zou misstaan als een lome soundtrack van een broeierige film.
Of als begeleiding voor de zich voorzichtig zwevend voortbewegende
mens, maar daar zijn er niet zo veel van.
Kwadratuur, All It Takes review (link)
Ludo Maas uit Breda is één van die ontelbare liefhebbers
van fijngevoelige elektronica. Maar anders dan veel
slaapkamergenieters, heeft Maas sedert zijn prille tienerjaren die
liefde ook omgezet in het zelf creëren van digitale droommuziek.
Als Multi-Panel is de Nederlander inmiddels aan zijn derde digitale
release toe, handig inspelend op de moderne elektronica die toelaat om
zowel huiskamerstudio’s op te waarderen tot digitale bastions als
om eigen werk uit te brengen en wereldwijd aan gelijkgestemden te
kunnen verdelen. ‘All it Takes’ kan beschouwd worden als
een verzameling akoestisch-elektronische ideetjes en melodieën:
een combinatie van geloopte elektronische muziek met flinterdunne
details, intieme zang en akoestische gitaarsongs. Er is een categorie
intieme gitaartracks die nogal dof en somber overkomen en er is een
categorie IDM-tracks waarin de frutselelektronica en futuristische
effecten de overhand nemen. Veelal worden beiden echter gecombineerd
tot een organisch folktronica-geheel, een term die Maas zelf graag
hanteert. Tenslotte is er ook een kleine categorie waarin de meer
filmische, neoklassieke interesses van de klankbrouwer aan bod komen,
zoals in de sfeerprent ‘Try Me’ waarbij elektronische
strijkers, een Spaans gitaarmotiefje, een droog stappende beat en
holle, mysterieuze klanken een intrigerend geheel vormen. Dat alles
leidt tot zestien creaties waarvan er slechts drie de drie minutengrens
overschrijden. Vaak boort Ludo Maas ideeën of klankcombinaties aan
die in hun onvolkomenheid de fantasie van de aanhoorder prikkelen. Een
wereld vol vage geluiden, wazige zang en onafgewerkte liedjes dringt
zich subtiel op en veroorzaakt een bevreemdend, desolaat gevoel.
Donkerblauwe gitaarmotieven en dromerige melodieën worden gebonden
met soms kordate, rechtlopende beats en een achtergrond van fonkelende
effectjes of vibrerende sferen, ziedaar de veelgelaagde belevingswereld
van Multi-Panel. Noodzakelijk zijn de bijdragen die dit album even een
fonkelende, frisse injectie geven zoals ‘Grim’ met zijn
warm basmotief als onderbouw en een thema van akoestisch snaarwerk
waardoor druppels en holle klanken scheren. Deze vrij eenvoudige
combinatie kent plots een tweede versnelling tot een ophelderend moment
van tikkende beats, gemoedelijke toetsen en gelaagde sferen. Spijtig
genoeg wordt er echter wat veel gesuggereerd en wat weinig concreet
vormgegeven. Bijna de helft van de tracks biedt een momentopname die
een mooie emotionele lading bevat, maar laat die vroegtijdig los. Het
feit dat de huiskamerkunstenaar aarzelt om zijn stem echt in te zetten
op momenten dat daar ruimte voor voorzien is en tot onbeduidend
gemompel vervalt, helpt al weinig verder. Momenten als
‘Hombres’ waar de compositie wel netjes wordt afgewerkt en
… een stukje puur cyborgfuturisme vormt, zijn dan ook meer dan
welkom. Het is duidelijk dat Multi-Panel zijn weg nog wat aan het
zoeken is op deze digitale release. De artiest heeft zich toegelegd in
de zoektocht naar de juiste geluiden of melodielijnen, maar wat
nagelaten die in een goede compositie te gieten. De soms wat ruwe
miniatuurtjes die weliswaar bestaan uit verfijnde muziek vol gevoel,
vragen om een meer geraffineerde afwerking. Wie dit album beschouwt als
een museum met diverse, betoverende kunstwerken die evenveel vragen
oproepen als antwoorden bieden en waarvan de samenhang niet altijd
duidelijk is, heeft allicht de juiste benadering voor ‘All it
Takes’. (2.5/5)
Festivalinfo, All It Takes review (link)
De
Bredanaar Ludo Maas maakt onder de naam Multi-panel al sinds ongeveer
het jaar 2000 muziek. Zijn meest recente album All It Takes is gewoon
gratis en voor niks te downloaden en dat feit zou al genoeg reden
kunnen zijn om je te verdiepen in zijn muziek. Voor de mensen die meer
bandbreedte dan tijd hebben volgt hier dan toch nog een korte
omschrijving van het feit waarom je je kostbare luistertijd juist aan
deze Nederlandse act zou kunnen besteden. In tegenstelling tot datgene
wat de huidige generatie muzikanten vaak doet, levert Multi-panel een
album af wat echt één geheel vormt en niet bestaat uit
losse singles die toevallig samen op dezelfde schijf beland zijn. Maas
mixt volgens eigen zeggen Lo-fi IDM met Americana. Lo-fi is lagere
kwaliteit dan haalbaar. IDM is Intelligent Dance Music. En dat geheel
gaat dan in een mix met muziek die een moderne afgeleide is van de
authentieke country, folk en blues. Een andere benaming voor deze
muziekstijl die folk mixt met electro blijkt folktronica te zijn. Maar
wat houdt zo iets nou concreet in? In het geval van Multi-Panel gaat
het om filmmuziek zonder film. Zelf noemt Maas als inspiratiebronnen de
soundtracks van Risky Business, After Hours, Eternal Sunshine Of The
Spotless Mind, At Close Range, Days Of Heaven en Monsters van
respectievelijk de artiesten Tangerine Dream, Howard Shore, Jon Brion,
Patrick Leonard, Ennio Morricone, en Jon Hopkins. De muzikanten die hem
verder inspireren zijn onder meer Nick Drake, Sufjan Stevens,
Múm, Colleen, Fennesz, Boards of Canada, Neil Young, Four Tet en
Postal Service. En hoewel dit flinke opsommingen zijn, is het geen
kopie van zijn inspiratiebronnen wat hij levert en zijn de muzikale
invloeden eigenlijk nauwelijks traceerbaar in zijn muziek. All It Takes
bevat, zoals de naam van de artiest al aangeeft, vele lagen en laat
zich daardoor het beste beluisteren op een koptelefoon. Een nadeel van
al die lagen, is dat er soms ook lagen in de muziek zitten die teveel
zijn en slechts storend werken. Zo zit er in ‘Salesman’ een
soort bubbelend onderwatergeluid wat niets toevoegt en erg afleidt van
de fragiele zang. In ‘Grim’ zit er dan weer een krakend
geluid wat erg storend is. Toch is All It Takes een erg rustgevend
album geworden en door zijn rustige klanken is het muziek die perfect
dienst kan doen als achtergrond. Een album dat een combinatie bevat van
beats en akoestische gitaar, met een prettig droeve, melancholische
inslag. Nu de herfst echt doorgebroken is, is het dan ook mooi tijd om
van dit album te genieten. (3.5/5)
Dark Entries, All It Takes review (link)
Film is een breed en flexibel medium. In een ver verleden - de tijd van
de stomme films - moest men het gebrek aan geluid compenseren met
allerhande technieken. Soms werd een explicateur ingeschakeld om het
verhaal te duiden en soms mochten muzikanten de films live begeleidden.
Beide vormen waren eigenlijk een kunst op zich, maar verdwenen naarmate
de filmtechnologie vorderde. Multi-Panel, het project van Ludo Maas uit
Breda, doet net het omgekeerde. Hij probeert filmische muziek te maken
zonder dat er een film bij is. Dat doet hij aan de hand van dromerige
gitaren en rustige elektronische loops. Ondertussen zit hij al aan zijn
derde langspeler toe, dat hij - net als het werk van verwante artiesten
- via het online label No Source verspreidt. De film die Maas voor
jullie in gedachten heeft is er eentje waarbij je in vogelvlucht over
uitgestrekte klankvelden vliegt en slechts minimale dialogen
voorgeschoteld krijgt. Op een actie- of achtervolgingsscène hoef
je al helemaal niet te wachtten. Alles kabbelt hier rustig en langzaam
door. Het geheel klinkt ook als een soundtrack, met een successie van
korte atmosferische nummers. Als voornaamste inspiratiebronnen noemt
Ludo dan ook soundtracks als Risky Business (Tangerine Dream), After
Hours (Howard Shore), Eternal Sunshine of the Spotless Mind (Jon
Brion), At Close range (Patrick Leonard), Days of Heaven (Enio
Morricone of nog Monsters (Jon Hopkins). De film moet je er zelf bij
denken. Ikzelf - die eerder in termen van optredens denk dan in films -
denk er een zomers avondje feeërieën bij in het Brusselse
Warandepark. (7/10)
LiveXS, All It Takes review (click here for a scan)
Multi-Panel
is een solo-project van Ludo Maas die voor deze (derde) plaat
inspiratie opdeed bij filmmuziek; All It Takes is als het ware muziek
bij een niet bestaande film. Denk muzikaal aan Boards Of Canada, Mūm en
– wat verder terug in de tijd – Tangerine Dream; new age
zonder dat het zweverig wordt, Saint Germain zonder dat je het lounge
kunt noemen, maar wel relaxt, heel relaxt. Soms sijpelt er een soort
van liedjesstructuur door zoals in de titeltrack, Field of Grey en
Tenten, een enkele keer is een voorzichtige beat hoorbaar (Hombres) en
eenmaal zelfs beide (Lights May land). All it Takes is vooral een plaat
om in één keer helemaal te beluisteren, liefst meerdere
keren, liefst in de herfst, liefst in het donker.
Indiestyle, All It Takes review (link)
Waarom
het altijd ver gaan zoeken, als er dichtbij ook zo’n rijkdom aan
goede muziek is? We vallen maar meteen met een groot cliché in
huis om je Multi-Panel voor te stellen. Dat is het solo project van de
Nederlander Ludo Maas, die met enige zin voor overdrijving op een
steenworp van de grens woont, namelijk in Breda. Maas is een bezige
bij. Naast Multi-Panel heeft hij nog twee andere projecten: Legion of
Spunky en Background Radiation. Folktronica, dat is wat Maas AKA
Multi-Panel ons voorschotelt. Lo-fi IDM met Americana, muziek die
klinkt als een film. Dat is de bedoeling van derde album ‘All It
Takes’ en daar slaagt de Nederlander bijzonder goed in. De man
probeert nummers in mekaar over te laten lopen, zoals scènes
elkaar opvolgen in een film en dat lukt hem wonderwel. Maas is een
meester in sfeer creëren, en weet bovendien ook nog een heel album
lang te boeien. ‘All It Takes’ is geen plaat die je
eventjes opzet om een paar nummertjes te luisteren, geen plaat gemaakt
voor de singlemaatschappij, ‘All It Takes’ is een album
zoals een album hoort te zijn. Een totaalervaring, een samenhangend
geheel, iets dat je van begin tot eind moet ondergaan. Zoals een film.
Af en toe een stem, al dan niet diep in de mix verscholen, die warmte
en geborgenheid uitstraalt. Muziek zachter dan babyvoetjes die de
luisteraar helemaal in droommodus doet overgaan. Multi-Panel
creëert rust, geen loeiende beats of geen drieste gitaar. In de
plaats krijgen we heerlijk getokkel en zalvende beats. Invloeden zijn
Four Tet en Boards of Canada, Neil Young en Sufjan Stevens. Maar
Multi-Panel is vooral zichzelf en van deze invloeden zijn geen grote
echo’s te horen. Goede timing van Maas om de plaat nu uit te
brengen. De bladeren vallen van de bomen, de dagen beginnen te korten.
De donkere dagen komen eraan en de zomer is voorbij. Je zou voor minder
weemoedig worden en eventjes terugdenken aan alle mooie momenten die
voorbij zijn en nooit meer terug komen. Dat is het gevoel dat
opgeroepen wordt. Niet alleen droefenis nee, nostalgie met een lach en
een traan. Een duisternis vol dansende vlammetjes. (3.5/5)
Musicmaker, All It Takes review (click here & here for scans)
Met All It Takes krijgen we alweer een derde album van
Multi-Panel, het alter ego van Ludo Maas. Op deze plaat presenteert hij
opnieuw zijn singer-songwriter-electronica, waarbij loops, drumbeats en
synthesizerklanken gecombineerd worden met akoestische gitaar en (af en
toe) zang. Openingsnummer Salesman is nog wat bevreemdend, maar van
alle tracks op het album is dit misschien nog wel het meest als
'traditioneel liedje' te omschrijven. Het vreemde 'onderwatergeluidje'
dat na een halve minuut zijn intrede doet, past daar weer niet bij. Met
Try Me revancheert Maas zich echter grandioos. Deze vooral op
synthstrijkers leunende productie is een erg meeslepende track
geworden. Daar zit hem sowieso de grootste kracht van Multi-Panel: Ludo
Maas is een kei in het neerzetten en vasthouden van een bepaalde sfeer
en dat is dan ook waar de meeste nummers op All It Takes op leunen.
Want van de composities moeten ze het eerlijk gezegd niet hebben. De
meeste nummers gaan uit van een bepaald basisidee dat veelvluldig wordt
herhaald. Daarnaast is de schaars aanwezige zang vaak slecht te
verstaan. Gelukkig blijven de nummers redelijk kort (van de zestien
tracks klokken er dertien onder de drie minuten), zodat er in ieder
geval geen verveling optreedt. Als luisterplaat heeft All It Takes al
met al wat te weinig body, maar als filmsoundtrack zou de muziek van
Multi-Panel absoluut niet misstaan. Geen wonder, want daar komt naar
eigen zeggen Maas' grootste inspiratie vandaan. (3/5)
Vice, All It Takes review (click here for a scan, online version here)
Het is wellicht een bevrijdende gedachte, nadat je in dit magazine
louter mensen zag die veel knapper, modieuzer en welgekleder zijn dan
jijzelf, dat Ludo Maas, meesterbrein achter Multi-Panel, zijn kleren
gewoon bij de Zeeman haalt en toch muziek maakt die klinkt als zachte
kusjes op je oorlel. Toch ben ik stiekem benieuwd wat voor muziek hij
zou maken als hij haute couture zou dragen.
Caleidoscoop, All It Takes review (link)
Zeer gewaardeerd cinefiel en Subjectivisten-collega Ludo Maas,
woonachtig in mijn geboortestad Breda, is ook al jaren muzikant. Onder
de naam Multi-Panel maakt hij al zeker sinds 2000, dus zeg maar gerust
vanaf zijn vijftiende, muziek die ergens in de schemerzone tussen folk
en laptopmuziek uitkomt. Ik moet eerlijk bekennen dat ik tot een jaar
of twee terug nog nooit van iets zijn muziek gehoord heb. Dat is een
grove misser geweest. Als enig excuus kan ik aanvoeren dat digitale
releases mij doorgaans niet trekken, het medium waarop hij doorgaans
zijn creaties naar buiten brengt. Ik heb gewoon liever een cd met een
boekje of infosheet. Maar zoals gezegd, dat is dan het enige en een
beetje een slap excuus, want de eerste werken die ik onder de
koptelefoon beluister zijn veel beter dan wat de gemiddelde
laptopartiest uit zijn of haar doos tovert. De koptelefoon vind ik wel
het meest geschikt om de intieme, ietwat desolate muziek het beste te
vangen. Wat vooral opvalt bij zijn muziek is dat het heel breekbaar,
rijk gedetailleerd en gevarieerd is qua genre en ingrediënten.
Daarnaast zit het altijd vol gevoel zit, niet per se vrolijke gevoelens
maar daar houd ik juist van. Alle mini’s even daargelaten
presenteert hij nu zijn derde volledige album All It Takes. De cd opent
meteen al met zo’n heerlijk akoestisch gitaarriedeltje die zo van
een Nick Drake-album weggewandeld lijkt. Ook de bijbehorende zachte,
fragiele zang past erbij. Al snel duiken er allerlei andere geluiden op
van elektronica, IDM tot huis-,tuin- en keukensamples, waardoor ik ook
aan Gravenhurst moet denken. Multi-Panel doet de naam meteen eer aan,
want de muziek lijkt inderdaad te bestaan uit diverse panelen, diverse
lagen. Je hebt een paneel met die breekbare folk, één met
experimentele, desolate elektronica zoals Colleen en Tape die
bijvoorbeeld maken, één met de melancholische pop van Ben
Christophers en één met de speelse en droefgeestige
indie-elektronica van respectievelijk Dntel en Styrofoam. Daarnaast
heeft hij een “allerlei paneel” vol kleine laatjes, gevuld
met fragmentarische muziekschatten van de Legendary Pink Dots, A Small
Good Thing, Ennio Morricone, een Afrikaans duimpiano ensemble en hele
orkesten, die hij al naar gelang het uitkomt even opentrekt, om ze vaak
snel weer te sluiten. Al die panelen legt hij op gevarieerde wijze over
elkaar, zoals je met diverse kleurenfilters een ander licht toont. Maar
de panelen draaien ook door elkaar, waardoor de stijlen weer in een
ander licht bijzondere kruisbestuivingen vormen. Het bovenliggende
geluid varieert daarom nogal, maar is eigenlijk altijd herfstig,
breekbaar en vol cineastische elementen. De ene keer wat meer
uitgesproken en uitbundiger dan de rustiger momenten, wat dan veelal
door de beats of orkestraties komt. De zang doet me onder al die lagen
eigenlijk altijd aangenaam terugdenken aan Nick Drake. Multi-Panel
schetst op subtiele wijze een indringende caleidoscopische wereld, die
met elke draai steeds wisselende tot de verbeelding sprekende pracht
oplevert. 16 kleinoden, melancholisch eindigend met “Waiting For
Happiness”, die je even losweken van de dagelijkse realiteit. En
dat is alles wat nodig is om intens te genieten en een diepe indruk
achter te laten.
Disquiet, The Door review
(link)
Netlabels in general tend to release electronic music. The netlabel
named Test Tube releases its share of electronica for free download,
but it also ventures into pop and various experimental realms more
often than do many of its online peers. Still, the label’s
roots
are in atmospheric electronic music, and those roots often make
themselves shown, even where they’re not expected. Take the
recent instrumental-pop set The Door by Multi-Panel (aka Dutch musician
Ludo Maas). While most of the songs are nostalgic, lilting melodic
lines above gentle percussion, the title track is a beatific,
clouds-opening expanse of glimmer; the closest thing in it to a
percussion element is a set of chatty little vocal samples that cycle
through, all chopped and blended. It’s delightful.
Disquiet, The Door heavy rotation
mention (link)
The Disquiet Downstream entry
of the past few weeks to which I keep returning most often is the title
track off The Door by Multi-Panel (aka Dutch musician Ludo Maas),
on the Test Tube netlabel. The song is a mere shimmer of a recording,
but it’s lent some texture thanks to a heavily processed
vocal sample.
Heimspiel06, The Door
review (link)
Das jahr fängt schön an! ein wahres wunderwerk der
leisen
popmusik kommt von multi-panel. auf test tube eins meiner
lieblingslabels, kommt die ep the door als kleines pop-perlchen 2008
durch die tür. wunderbarer sound zwischen housemeister, mum
und
wechsel garland. so was von relaxt und entspannt. test tube hat
mittlerweile 108 veröffentlichungen vorzuweisen und die
können sich sehen lassen. grandioses label mit
schönem
cover/internet-design und noch schönerer musik.
Netlabels Revue, The Door review (link)
Ce
que l’on aime d’emblée chez Multi-Panel
c’est
ce côté léger, tranquille, presque
facile qui
ressort de la musique de cet allemand qui se fait aussi appeler Ludo
Maas dans la vie de tous les jours. En un peu plus de 15 minutes il
nous offre 7 miniatures folktronica, sortes de gourmandises sonores que
l’on déguste sans faim et sans retenue. Au menu :
broken
beats légers, guitares mutines, nappes de
synthés,
fragments de voix... pour un ep qui ne propose, certes, rien de bien
neuf mais qui a le mérite de nous réjouir le
conduit
auditif avec des plans simples e que l’on toujours plaisir
à retrouver. (3/5)
Muzieklog Rommelhok, The
Door review (link)
Een soort easy listening electronica, met hier en daar invloeden die je
New Age zou kunnen noemen, maar dan zonder alle cheesy en foute
eigenschappen daarvan. Maar ook Boards of Canada kan regelmatig als
referentie dienen. Heel erg lekker, maar per definitie veel te kort. De
7 tracks op deze release zijn maar 17 minuten lang, terwijl het van mij
zo twee keer zo lang had mogen duren. Vooral Leyland (interlude) is
veel te kort (ja, ik weet het, het is een interlude). Dan maar op
repeat. Heerlijk. (4/5)
Recent Music Heroes, Retain Mist review (link)
This is Ludo Maas's fourth release and his second for the No-Source
label. However, similarly to his previous workouts the Dutch is not
dispensed with limber and mesmerizing electronic-infused folk and indie
tunes which sometime sprout, having the growth and subsequently
evolving into an orchestrated form of the beauty which being segmented
with full- and half-tones and variegated with mirthy and murky shades.
And assisted by Pien Feith, of course. (9.2/10)
NetMusic Life, Retain Mist review (link)
No Source, netlabel proveniente dal Massachusetts fondata nel 2009 dal
musicista Tim Dwyer ci propone questo morbido e avvolgente "Retain
Mist", composto e suonato da Multi-Panel (Ludo Maas), musicista
proveniente da Breda (Paesi bassi). Terza collaborazione con
l'etichetta americana dopo la compilation del 2009 "Hey You, Choose
Your Own Adventure" e l'album del 2010 "Train Times For Sway".
Multi-Panel continua il suo percorso verso una folktronica leggera e
piacevole, chitarre accarezzate che appoggiano su pattern ritmici
semplici, con lievi spruzzate di elettronica e voci sussurrate.
Recent Music Heroes, Train Times For Sway review (link)
The Utecht-born Ludo Maas gives folk music a healthy transfusion,
bringing the genre a new dimension and vitality with an album that was
recorded in 2004, but remained invisible in the music industry. It's
true indeed that the young Dutchman's music is aptly characterized by
the concept of 'multi-panel', with its implications of confluences and
allusions galore. The 13-track album is full of melodical
progressions, drone lines, shoegaze's microscopic focuses, strumming
acoustic guitars, minimalist electronic and IDM rhytms, and
cowbell-indie or lo-fi style selvedges. Occasionally parts will
swell into mini- or quasi-symphonies; other times the music fades into
an extended circumspectness (though it fades beautifully). The misty,
placid bits that fit somwhere between modern-classical and ambient are
particularly noteworthy. Maas's flickery and shadowy vocals are worthy
in themselves, and they provide some great moments when accompanied by
Amsterdam's Pien Feith, whose own vocal style seems decended from the
modern North American experimental-folk tradition. This offering stands
in exemplary contrast to the anonymity of the average indietronic album. (9.3/10)
Gonzo Circus Online,
Alone In The Field review (link)
Ludo Maas, 19 jaar uit Breda laat zich in het elektronische circuit
Multi-Panel noemen. Al is het vermelden van een genre wat voorbarig.
Even goed had er indietronics of new folk in plaats van elektronica
kunnen staan. Maas heeft van een aantal instrumenten de baas onder de
knie maar is op geen enkele diep ingegaan. Uit zijn probeersels en
meer, op de gitaar, bas en toetsen bouwt hij met een collage techniek
en het opzetten van loops songs waar melodie en gevoel primeren. Het
zijn gelaagde vrij drukke nummers volgepropt met de zelf ingespeelde
stukken, samples, vervormde stemmen en electronica. Maar de wat
ingetogen akoestische gitaar beheerst toch de meeste nummers vanwaar
het toch vaak het stigma new folk of indietronics zal krijgen.
Eigenlijk is Ludo Maas vooral een kind van zijn tijd, via de ouders de
ambacht meegekregen van 'echt' gespeelde muziek en zelf de
mogelijkheden van pc en diverse tools ontdekt. [...part about Clemm]
Twee jonge Nederlanders om in de gaten te houden. Als je het Belgische
Rarefish collectief al wat volgt, deze cd's sluiten hier goed bij aan.
Igloo Magazine, Alone In
The Field review (link)
Multi-Panel is Ludo Maas. Alone in the Field is a patchwork of
colliding test cuts, strips of sound, sampled play back with a
screened-in bevy of contorted vocals that are equally nervous and
patterned accordingly on “Traveling Places.” With
vocal
treatments from Francien Verdenius on “The Old
Times” we
are drawn into a world that is part minstrel show with dalliances in
classic duets of yore (Capt & Tennille, Donny and Marie)
without
the glam, and half the fat. Cowbells tinker away alongside fairlight
sounding harmonies as we peer at the “Mountains in the
Distance.”
Maas has captured a flavor of the open road here, it’s a
travel
record, something that just ponders the distances ahead, the rationale
that got him here and will take him further. This is not plain old
electronica, this is pretty intuitive stuff especially heard on the apt
titled “Escapism” which uses a drone-like organ
sound
that’s somewhat dark but changes chords at intervals like a
signal back to Mother Earth. His fantasy landscape is dappled with
bright colors and various chasms. Ochre’s remix of
“A Day
for War” is more upbeat than the included original in its
airy,
open synth feel. Not quite a dance track, but keeps the mood high
spirited given its submissive content about our times. Evil Mousepad
strip apart “Traveling Places” and concoct more of
a
garagey tangle of stringed chords that bounce in slow-mo; it presses
the early 80s punk button for me in its simplistic delivery, harsh and
good, but not quite a kick in the eye – which is to their
credit
as we have mostly been there and done that! “Night Stranded
Drummers” is given the final spot to be demented by Bambi
Dexter’s rock remix which creates a post-Pixies sort of
style.
The grinding guitars give the conclusion here an anthemic feel that
drifts away with chaotic whirly-gig chords wrapped run tightly and spun
back in and out of control. It’s like a latent Violent Femmes
demo tape for amnesiacs.
Grooves, Alone In The
Field review (click here
for a scan)
A solitary hand reaches out from beyond the horizon on the cover of
Multi-Panel's debut release, with a collage of a green field
in
the foreground. It's an image that neatly sums up the music within,
which consist largely of glowing acoustic guitar surrounded by swathes
of layered digital effects. Multi-Panel is 19-year-old
Dutchman
Ludo Maas, and his methods continue the laptop-folk approach pioneered
by the likes of Four Tet. The disc begins strongly with "A Day For
War," in which Maas ominously intones the words 'today's a day for war'
against a sombre backdrop of scuffed electronica. Maas' guitar soon
makes it presence felt on "The Old Times", skipping lightly around
around an aerated mid-tempo groove and relaxing the mood
considerably. Most of the album follows this basic template,
with pleasant folkish guitar and wandering electronic
treatments.
Maas adds frankly undistinguished vovcals to
several
tracks. There are fine moments such as the skittering techno
surface of "Put-And-Take" and the waving melody line of "Fondness", but
ultimately the disc fails to cohere. Too often the guitar and
electronics seem like weak reflections of each other, with
neither having the presence to bolster the insubstantiality of the
other. The addition of four remixes at the end does Multi-Panel no
favours, since they tend to be more inventive than the orginals on
which they are based. This is particularly true of Evil
Mousepad's loose-limbed take on "Traveling Places" and the crunchy
REM-ish swagger of Bambi Dexter's version of "Night Stranded Drummers".
These remixers display an intuitive grasp of drama that's sometimes
lacking from the rest of the disc.
Kindamuzik, Alone In The
Field review (link)
19-jarige laptopfolkie uit Breda imponeert
Vier uit vijf sterren in de Amerikaanse All Music Guide, maar vrijwel
niemand in Nederland kent Multi-Panel, ofwel de negentienjarige
laptopfolkie Ludo Maas. En dat is jammer. Wdaant met Alone in the
Field, dat is uitgebracht op het progressieve Amerikaanse label
Unschooled Records, bewijst Maas dat er ook andere en interessantere
elektronica dan DJ Tiësto uit Breda komt.Het geknisper komt de
luisteraar meteen tegemoet in het eerste en tegelijk mooiste nummer van
de plaat, ‘A day for war’, dat uitwaaiert in een
warme en
rijke mix van melodieën. Op de achtergrond de vervormde en
soms
moeilijk verstaanbare stem van Ludo Maas, die vaak
één
enkele zin het gehele nummer herhaalt. De akoestische gitaar speelt
regelmatig een hoofdrol in de zich vaak langzaam ontplooiende nummers.
Soms klinkt de gitaar een beetje vals, zoals in het titelnummer
‘Alone in the field’, maar gek genoeg stoort dat
niet, het
draagt zelfs bij aan de bedwelmende sfeer die de muziek van Maas
oproept. Maas haalt zijn inspiratie grotendeels uit gitaarmuziek. De
laatste van Stephen Malkmus prijkt bovenaan zijn jaarlijstje van 2003,
dat te vinden is op de website van Multi-Panel. Maas waagde zich samen
met gitarist Erik de Koning in januari van dit jaar zelfs aan een set
covers van Thin Lizzy in de Bredase Mezz. Alone in the Field, dat naast
tien tracks nog vier remixes telt, is daarom een cross-overplaat voor
mensen die zich meer thuis voelen in gitaarland, maar zo nu en dan een
uitstapje doen naar experimentele elektronica. Dus als u Four Tet en
Dntel in de platenkast heeft staan, dan kunt u gerust het gokje
Multi-Panel wagen.
Babysue, Alone In The
Field review (link)
Soothing, unpredictable, artsy collage pop. The tunes on Alone in the
Field are abstractions to say the least...most of the tunes don't
depend on ordinary ingredients like melody, lyrics, and typical
arrangements. Instead, these compositions are free-flowing pieces that
breeze by like the clouds overhead. Ludo Maas (the man who is
Multi-Panel) creates music that is decidedly peculiar and
unconventional. His intent is not to make music that sells but
rather...to make music that effects others in ways that most music
doesn't or cannot. Unlike most musicians who dabble in experimental
territory...Maas makes music that is calming and very easy on the
consciousness. Some of the tunes (particularly "Night Standard
Drummers") are even surprisingly normal. In a world in which so many
artists sound like carbon copies of one another...folks like Ludo Maas
are getting harder and harder to find. Strange compositions include "A
Day For War," "The Old Times," "Alone in the Field," and "Escapism."
Intriguing. (Rating: 5/5)
Maelstrom, Alone In The
Field review (link)
Beginning with crunching, buzzing and various other stock-in-trade
sound effects of the laptop brigade, Multi-Panel’s debut on
the
small electronica label Unschooled sounds pretty unremarkable. Yet
after a few seconds the initial morass is superceded in the mix by a
gloomy synth bass line that is soon joined by an ominous melody line
and crackly "na-na-na-na-na-na" vocals. In those few seconds, Ludo Maas
(for he be Multi-Panel, give or take a few helping hands) manages to
lift himself out of the glitch swamp and set the controls for the kind
of quality folktronica that one normally associates with big hitters
like Four Tet and Manitoba. Brimming with quirky ideas and hummable
melodies, Maas’ debut is a strong set of songs that combine
fragile acoustic guitar figures and soft vocals with a multitude of
sympathetic electronic treatments. It’s not often that
something
so contemporary brings Nick Drake to mind, but there’s
something
equally gauche and touching about much of Maas’ work here
that
lends real credence to the comparison. While the quality does dip a
little in the middle of the album, and most of the additional remixes
at the end are throw-away, it’s a great debut that marks Mass
as
a new talent to watch. (7/10)
Allmusic.com, Alone In
The Field review (link)
Strange are these days when young artists talk about cutting their
teeth by working in garage bands and posting tracks on websites for
feedback. Not exactly a year spent playing three shows a night in
Hamburg à la the Beatles. Still, if listeners let the music
be
the judge, Dutch teenager Ludo Maas certainly shows a maturity well
beyond the fact that he was born five years after Lennon was killed.
Although perhaps only a youngster can truly capture the mournful tone
of today's war-ravaged planet, opening "A Day for War" with a dirgelike
machine rumble and cello hum, before his voice breathes the title in a
mantra that offers an optimism in its youthful tone but makes clear
that even the video game-infected children aren't fooled by the media
gloss. But outside of this opening hymn, the album is far from
depressed, instead drifting gently around digital folk atmospheres with
enough melody in both voice and instrumentation to rival Air, although
it should be noted that Maas' programming far outdoes his French
seniors, yet his sweeping production does not match up (home computer
vs. paid studio, perhaps). But be warned, the closing remixes will
bring the gentle fancifulness back down into darkness, though without
the spiritual/political tones, and the final rock remix of "Night
Stranded Drummer" by Bambi Dexter throws the whole electro-folk mood
out the window with successful yet utterly mood-altering mid-'90s
reminiscing. (4/5)
Blue
Log.com, Alone In The Field self-released version review (site no longer online)
Lo-fi
electronica uit Breda. De plaat begint met het minste nummer van de cd
en vervolgens is het dik in orde. Spannend, heel spannend. Dit is
allemaal nog op cd-r, maar er komt vast en zeker binnen een paar jaar
een echte plaat. In de gaten houden.
FRET april 2003, Alone In The
Field demo review (click here
for a scan)
Traag spoelen de repetitieve electronica golven aan in de
sterk
aan Boards Of Canada herinnerende openingstrack van Multi-Panel's
nieuwste project Alone In The Field. Uit de rustige zee van traag
sequencer geruis en lome vergruisde beats komen tergend langzaam
weemoedige vocalen boven drijven. Ludo Maas levert in zijn 18e (!)
levensjaar alweer zijn vierde langspeler. Het recensie-exemplaar
bevatte maar dire songs, maar de breed uitgesponnen geluidstapijten
waarin de vocalen, voorzichte flirts met akoestische instrumenten en
electronica wonderwel samen gaan, doen verlangen naar meer.
Pobsessie#44
oktober/november 2004, article about the American release of Alone In
The Field (click here
for a scan)
Woensdagochted
op
het POB-hoofdkwartier, een dag waarop niets te verwachten
viel.
Er werd wat appelig naar het beeldscherm gekeken, er was koffie, er
gingen wat flauwe grappen over en weer, niets aan het handje. Totdat er
plotseling een harde 'PLOF' uit onze brievenbus weergalmde.
Nieuwsgierig als wij waren snelden wij ons gedrieën naar de
deurmat. Daar troffen we een bruine enveloppe, zo gigantisch dat het de
'E', de 'L', en de 'K' van onze 'WELKOM'-deurmat besloeg. Met grote
ogen keken we naar het ding. Massieve, kleurrijke postzegels en een
'Priority'-stickertje op het bruine papier, gefrankeerd in
Nort-Carolina, USA. We keken elkaar aan. Kennen we daar iemand?
Onze volle verwachtingen bleken een dode mus. Na 45 minuten van
peuteren om het pakje open te krijgen zonder beschadiging (de
trofeekast! de trofeekast!), vonde we als inhoud het nieuwe album van
Multi-Panel. Mooie plaat, daar niet van, maar Multi-Panel is het
project van Ludo Maas. En Ludo Maas woont hier als het ware drie
straten verderop.... De afzender betrof een Amerikaans platenlabel dat
onlangs Ludo's eerste plaat heeft uitgebracht. Drie teleurgestelde
jongen namen nog maar een bakje koffie en één
daarvan
ging meteen aan het werk. Om die maar eens een even aan de tand te
voelen...
Gek eigenlijk, maar toen ik Ludo opbelde verwachtte ik een volmondige
'Howdy!' ofzo. Ik was even vergeten dat Ludo een echte Bredanaar is,
dus ook zo klinkt en wellicht nooit dichter bij Amerika is geweest dann
de Texasbar aan de Asterd. Maar dat terzijde. Ludo is tevreden. Hij
heeft een contract voor vier platen (!) getekend bij het Amerikaanse
'Unschooled'-label, en heeft in juni zijn eerste zien verschijnen:
Alone In The Field. Hoe komt hij dit label? Ludo legt uit: "Ongeveer
een jaar geleden kreeg ik een mail van het label. Ik dacht nog dat ze
me gewoon wat spam probeerden te verkopen, maar ze bleken interesse te
hebben in mijn muziek. Ik heb regelmatig mailcontact met mensen die ik
via Amerikaanse muziekfora ken ('Electronicbbaord.com'bijvoorbeeld) en
een aantal mensen had mijn muziek getipt bij Unschooled. Ze vonden mijn
muziek tof en voor ik het wist had ik een contract voor 4 platen met
min handtekening eronder." Wat heb je aan promotie gedaan? "De plaat is
in principe al een hele tijd uit, maar dat was in eigen beheer. Ik heb
hier en daar wel wat demo's opgestuurd, maar dan kreeg ik van die
standaard afwijsbrieven als resposn. De opnames zijn gemaakt tussen
februari en augustus 2002, dus dat is alweer even geleden. Het mooie is
dat er rond mijn release best veel bands zijn doorgebroeken waar mijn
muziek flink mee valt te identificeren. Dan heb ik het over bands als
Manitoba (luister maar naar de telefoniereclame van het bedrijf
met-de-grote-T), en Four Tet."
4 releases! Er staat ons dus nogal wat te wachten in de toekoms? "Zeker
weten. Ik ben bezig met het opnemen en mixen van de tweede release. Als
ik optimistisch ben zal deze uitkomen in de lente van 2005. De
werktitel is momenteel 'Train Oil'. Het zou best eens een politieke
plaat kunnen worden. Er staat een nummer op over de Spaanse politicus
Aznar en over de situatie in Irak. Er doet ook een zangeres op mee;
singer/songwriter Pien [Feith] (die weer muziek maakt met Blimey!). Er
wordt vooralsnog niet opgetreden. Dit was eerder wel de bedoeling, maar
de gevraagde gitarist stopte er vroegtijdig mee.
Ben je gecharmeerd van electronische muziek met emotie, mooie muzikale
landschappen en gekke bliepjes, dan moet je die plaat van Multi-Panel
natuurlijk gewoon in huis hebben. Er is een klein probleempje. De plaat
is niet in ons land verschenen. Hij is echter simpel te bestellen via
internet en kost rond de 15 euro. Dat kan op de website van Multi-Panel
zelf, of op de website van fanataicpromotions(.com). Heb je nog wel
even een creditcard nodig, maar die heeft je vader vast wel.... Dus,
beste Bredase muzikant, mocht je azen op een artikel in dit blad, laat
dan gewoon een ver famielid een CD-tje opsturen. Kat in 't bakkie!
Pobsessie#36
juli/augustus 2003, Alone In The Field review (click here
for a scan)
Bredase geluidenkunstenaar Ludo Maas levert opnieuw een fraai werk af.
Schreef ik in een vorige recensie nog over het "muzikale behang
karakter" van Multi-Panel, ditmaal eist de muziek meer de aandacht op
van de luisteraar. 'Alone In The Field' klinkt namelijk wat minder kil
dan zijn voorganger. Onder anderen door de toevoeging van vocalen en
wat St.Germain-achtige elementen. Experimentele electronica met gevoel!
Vermoedelijk heb ik een sampler in mijn handen gekregen, want volgens
de website zou 'Alone In The Field' tien tracks moeten bevatten.
Helaas, ik moet het doen met slechts drie tracks. Jammer, want ik ben
erg benieuwd naar het complete album. Ik kan niet ontkennen dat ik erg
gecharmeerd ben van Multi-Panels soundscapes. Ik wil daarom iedereen
aanraden eens wat van Multi-Panel te gaan beluisteren. Laatste nieuws
is dat de jonge Ludo (18) op zoek is naar muzikanten om in de nabije
toekomst samen live-optredens te gan verzorgen. Tevens verschijnt de
track 'Mountain In The Distance' op een volgende Fret-verzamelcd. Dus
de toekomst ziet er goed uit voor Multi-Panel. Check zeker eens zijn
uitgebreide en mooi verzorgde website.
Pobsessie#31
juli/augustus/september 2002, Plaion review (click here
for a scan)
Dat vind ik nou leuk! Een keer geen rockende gitaarpoppunkband, maar
bliepende, tingeltangellende industrial ambient-electronic-new age
geluiden met fluitende vogeltjes en vervormde stemmen. De ene track is
wat meer up-tempo dan de ander, dus van een lange slaapsessie is
gelukkig geen sprake. Probleem met dit soort muziek is echter dat het
al snel als "achtergrond muziek" of "muzikaal behang" wordt bestempeld.
Eerlijk gezegd is het dat ook wel, want het is geen muziek om op te
dansen, mee te zingen, of aandachtig naar de teksten te luisteren. Er
zijn ook geen melodieën die blijven hangen of passages die de
virtuositeit van de muzikant laten bewonderen. Toch vind ik dit een
leuke cd, die ik -misschien wel door het muzikale behang karakter- al
meerdere malen achter elkaar heb beluisterd. Dat kan Ludo Maas (de man
achter Multi-Panel) als een compliment beschouwen, want er zijn weinig
cd's die ik van voor naar achter beluister. Iedereen die op zoek is
naar een Brian Eno achtige prozac sound kan zeker terecht bij
Multi-Panel. Check trouwens ook maar eens de internetsite van
Multi-Panel voor meer info.
FRET juni 2002, Plaion
demo review (click here
for a scan)
Vanuit zijn slaapkamer schilder Multi-Panel
(ordinarypeoplerecs@hotmail.com) futuristische geluidslandschappen.
Muzikant Ludo Maas houdt van harmonieus door elkaar kringelende
repeterende sequencerloops. Hij vult de digitale en analoge noten aan
met exotische vogelgeluiden en stemsaples (zoals in Sattelite, dat soms
doet denken aan vroege Tangerine Dream). Ondanks de lieflijke
harmonieën verliest Multi-Panel tegelijkertijd het
experiment niet uit het oog en zoekt hij naar geluiden met een licht
scherpe rand zoals te horen in het gesis, gekraak, gebonk en de
rudimentaire samples in Myxomatosis. Heel voorzichtig mengt hij zijn
eigen stem door de muziek, wat een geslaagd dromerig effect geeft aan
zijn vervreemdende industriële ambient voor in de donkere late
uurtjes.
Recent Music Heroes, Background Radiation - Uniform Static review (link)
Behind the
collaborative act Background Radiation are Ludo Maas, and Tim Dwyer
whose 12- track issue Uniform Static has much to provide to the
listener. More generally, it is indie and folk-induced pop music imbued
with crispy electronic/IDM rhythms, however, having enough hints at
other aspects as well. For instance, the more you listen to it the more
it seems like a wondrous instance of soul pop filled in with dreamy
reverberations of vocal lining and lengthy organ chords thereby
conjuring up soothingly epic moments. Indeed, there are up such
outstanding compositions as the self-titled track, Tomorrows, Stars Or
Jets, Controls, Misery Missouri. It is time to discover for yourself
and enjoy one of the most pronounced alternative pop/indie albums in
the year of 2013 so far. (9.4/10)
Pobsessie#57
december 2006, Xmas wishlists (click here
for a scan)
De tijd is alweer aangebroken en zoals elk ander jaar, staat er dan ook
voor menig muzikant, wel eens een presentje klaar. Maar muziek is heel
perssonlijk en zo ook voor onze regionale helden, POB polste dus eens
onder hen, opdat zij hun kerstverlanglijstje hier vermelden. Happig en
gretig reageerden zij, zonder enige vorm van schroom, enfin, vertelt u
maar, welke drie cd's wilt u zien onder de kerstboom?
Ludo Maas (=Multi-Panel)
''Het liefst zou ik een boxset van de avonturen van Antoine Doinel
hebbe (films van Francois Truffaut) maar goed, cd's dus!'
1. Sufjan Stevens - 'Songs For Christmas'. Omdat ik die kerst-lp van
Jim Reeves nu wel gehoord heb. De grootste muzikant van deze nieuwe
eeuw nam de afgelopen jaren korte kerstcd's voor vrienden op. Nu
gebundeld in een luxeuze boxset (met stickers!).
2. Thomas Dybdahl - 'October Trilogy'. De drie winterse, maar toch
warme, 'eerste' albums van deze talentvolle Noorse singer/songwriter
verzameld in een mooie box.
3. J Dilla - 'Donuts'. Een doldwaze achtbaanrit op een van de laatste
platen van de in februari overleden beatproducer Jay Dee aka J Dilla.
Hij zal gemist worden.
Pobsessie#51 december '05/januari 2006, article about internet (click here
for a scan)
Het
wereldwijde
web vormt voor velen een oneindige schat aan audiovisueel materiaal
dankzij download-programma's als Kazaa, Soulseek of eMule. Echter, de
beginnende muzikant kan veel meer uit het internet halen. Maar wat is
dat dan? We leggen deze vraag voor aan een aantal regionale muzikanten
en eigenaren van muzieksites.
Het Bredase Multi-Panel ontving eerder dit jaar een lovende cd-recensie
in dé online muziekencyclopedie www.allmusic.com. Reden te
meer
om Ludo Maas, de laptop-folkie van Multi-Panel eens aan de tand te
voelen over zijn internetgebruik: 'Ik bekijk eigenlijk tevele sites om
op te noemen. In ieder geval www.subjectivisten.nl, dat is voornamelijk
voor het forum. Hier kun je diepzinnig babbelen over muziek met
webloggers, popjournalisten en muzikanten. En www.pitchforkmedia.com en
www.kindamuzik.net volg ik voor de nieuwste indiehypes. Voor
Multi-Panel gebruik ik internet om mp3's te verspreiden, zoals op
www.artistserver.com. Hierdoor zit er nog wel eens een plekje op een
compilatie-cd in, zoals laatst op een Amerikaanse tribute to Jandek.
Internet is ook een goede manier om feedback te ontvangen over je
muziek, zodra je althans een groep gelijkgestemden hebt gevonden. Dan
is het best mogelijk in een bepaalde scene een naam op te bouewen en
kun je langzaam van de internetwereld in de ware business rollen.
Belangrijk is in ieder geval dat je je demo goed verzorgd online zet en
alles ter download aanbiedt of probeert te verkopen. Dat kan op sites
als www.cdbaby.com. Zorg dat je demo wordt gerecenseerd, bij
bijvoorbeeld www.fileunder.nl Verder is www.garageband.com altijd
handig om commentaar te krijgen van onbekenden. Zo vermijd je meteen
kritiek te ontvangen van bekenden, wat lastig is. Ga daarnaast niet
spammen op fora of via email, zorg liever voor een goed verzorgde site
met een net adres en volledige mp3's."
Pobsessie#40
februari/maart 2004, gig review (click here
for a scan and a photo)
De
meest originele
bijdrage van de dag kwam op naam van Ludo Maas (Multi-Panel) en
gitarist Erik de Koning. Degene die al bekend waren met het werk van
Multi-Panel vroegen zich bij voorbaat al af wat de soundscapes van deze
band van doen zouden hebben met de rocksound van Thin Lizzy. Het
resultaat was zoals gezegd behoorlijk origineel. Vrijwel onherkenbaar
werden drie nummers dusdanig omgebouwd, uitgekleed, gesampled, vervormd
en omgemultipaneled. Geen vette gitaren dus, maar Thin Lizzy door de
ogen van Ludo Maas. Ik vond het in ieder geval een geslaagd optreden.
Zelf zou ik graag nog eens de metalversie van Romeo And The Lonely
Girl willen horen!
Pobsessie#38
november/december 2003, interview
about home recording (click here
for a scan)
In de afgelopen Pobsessies hebben we een aantal studio's inde regio
onder de loep genomen. Studio's waar ze met kennis en apparatuur een
cruciale bijdrage kunnen leveren aan het opnemen van jouw muziek. Maar
een mooi aspect van deze moderne tijden is dat muzikanten steeds
betere, gebruiksvriendelijkere, en niet onbelangrijk; meer betaalbare,
mogelijkheden worden aangereikt om zelf opnames te maken. Daar wordt
dan ook gretig gebruik van gemaakt en de komende tijd gaan we een aatal
doe-het-zelvers uit de Bredase muziekscen aan de tand voelen.
En een betere kandidaat dan Ludo Maas kan ik me bijna niet voorstellen.
Met (zeer) beperkte middelen heeft hij het juweeltje "Alone In The
Field" gemaakt. Het genre? 'Laptop folk' noemt de chef het zelf. De
gevolgen? Lovende recensie en... een platencontract voor drie albums
met het Amerikaanse 'Unschooled Records'. Met welke apparatuur hij dit
alles te weeg heeft gebracht? Om te beginnen een huis-tuin-en-keuken-PC
met dito geluidskaart. Als ik doorvraag over de computer weet Ludo me
ook niet meer te verellen dan 'dat ie uit '99 komt'. Dan volgt nog een
weifelend "het is een Pentium 2... geloof ik."
Je hoeft dus duidelijk geen whizzkid te zijn om je PC voor
muziekdoeleinden te gebruiken. Meneer Multi-Panel is er in ieder geval
géén. Ook als we de software doornemen tref ik
geen
sporen van overdadige luxe. Aan de basis van alles staat Fruity Loops
3, een programma dat meer bekend staat om haar gebruikersgemak dan om
de mogelijkheden die 't biedt. Of de kwaliteit vna het geluid dat het
produceert. In Fruity Loops neemt hij zijn ideeën op. Als aan
de
basis van een nieuw nummer bijvoorbeeld een gitaarriedeltje staat,
wordt dat dus eerst opgenomen en in een loop gezet. Daar uit werkt hij
verder en zoekt er spelenderwijs andere partijen bij. Ook maakt Ludo in
dit programma de uiteindelijk opbouw van nummer en kan hij er sporen
met allerlei effecten bewerken. Voor het bewerken van geluiden maakt
hij ook wel gebruik van Cool Edit 2000.
Wat komt er nog meer aan te pas? Nou, een microfoon bijvoorbeeld. In
dit geval een Philips huis-tuin-en-keuken-apparaat, waarvoor de term
'low budget' eigenlijk niet eens toereikend is. Deze gaat per mini-jack
rechtstreeks de computer in en dient in Huize Multi-Panel regelmatig
voor de opname van ondere andere akoestische gitaar, zang en melodica.
Ruiterlijk geeft Ludo toe dat hij er met deze microfoon wel gratis een
heleboel ruis bij krijgt. En dat hij, om dit op te vangen, weer een
heleboel frequenties van de opname weg moet filteren. Dit ook ten koste
van het geluid dat je eigenlijk wél wilt horen.
Niet alle geluid komt echter via de 'line in' Ludo's PC binnen.
Strijkers, blazers en andere, vaak minder herkenbare, geluidsbronnen
worden simpelweg gedownload. Met een midi-keyboard kan hij deze dan in
zijn computer 'bespelen'. Dit neemt hij op en bewerkt hij met effecten
tot ook de sound ervan naar wens is. Conclusie: zoals gezegd is "Alone
In The Field" een voorbeeld van hoe je met heel weinig middelen heel
veel kunt doen. Maar de werkwijze die hierboven staat beschrijven is
natuurlijk niet perfect voor iedere muzikant en iedere muziekstijl.
Niet alles gedijt bijvoorbeeld zo goed bij zo'n 'lo-fi'-aanpak. Daarbij
is het kenmerkend voor Multi-Panel dat de computer niet alleen als
opname-apparaat gebruikt wordt, maar ook als compositie-tool en
instrument; die vlieger gaat natuurlijk ook niet voor idere band op.
Hopelijk delen in de komende Pobsessies nog veel thuisklussers hun
ervaringen en helpt dit anderen hun eigen manier te vinden of te
verbeteren. En wat Multi-Panel betreft. Momenteel werkt Ludo met
gitarist Erik de Koning aan een live-invulling van zijn muziek. Verder
heeft hij ongetwijfeld zijn handen vol aan de laptop en de microfoons
die zijn label Unschooled Records hem toegestuurd heeft, zodat hij
vooral kan gaan met wat hij doet. Met iets minder ruis.
NetMusic Life, Another Day, Another Way review (link)
Non tutto l'album è brillante, ma si riescono a trovare alcuni
episodi di notevole qualità. Come "Christmas with Mr. Rice",
traccia di apertura di Multi-Panel, che, sebbene il titolo natalizio, a
me invece trasporta ad un lento e beato risveglio in un desertico
villaggio orientale.
Kindamuzik, The Pet
Series Volume 4 The Fish review (link)
Vanaf 2002 stelt Minco Eggersman, bekend van At The Close Of Every Day
eens in de zoveel tijd een compilatie samen onder de noemer The Pet
Series. [..] Sarah Hepburn en afsluiter Multi-Panel hebben nog aardige
contributies, maar al met al is dat te weinig om van een geslaagde
compilatie te spreken.
Igloo Magazine, A Very
Unschooled Christmas review (link)
Plat’s ethereal version of “O Holy Night”
and
Multi-Panel’s mellow “Silent Night” both
share a
mutated dreamy rock sensibility with layers of echoing guitar and
processed pads that make for a nice evening under the warm glow of
Christmas tree lights.
The Gumshoe Grove, A Very
Unschooled Christmas review (link)
I personally favor
the musicians who took the time to make their shit close to the genuine
article like [..] Multi-Panel, whose run-through of “Silent
Night” is as tranquil as the original and futuristic as a
Terminator movie.
Splendid, A Very
Unschooled Christmas review (link)
"Silent Night", as interpreted by Multi-Panel, seems detached by
comparison: while the preceding artists seemed determined to create a
recognizable tune via unusual means, Multi-Panel merely riffs on the
concept, tiling fragments of the song's lyrics across an unsettling
melodic landscape.
Gonzo Circus, Sample + Hold
review (link)
[..] Dichter bij huis,
vanuit Breda brengt Multi-Panel (Ludo Maas) een inventieve mix van
analoog en digitaal, zijn plaat ‘Alone In The Field’ is pas uit op dit
label (een aanrader).
Igloo Magazine, Sample + Hold
review (link)
Not
forgetting the
introspectively somber mood of “Late Evening
Thought” by
Multi-Panel, this song displays yet another wrinkle in the spectrum of
Unschooled Records’ selective blanket of relaxed sounds.
Multi-Panels upcoming (debut) album, Alone in the Field, offers a
distinctive lyrical resonance that is sincere, reflective and
emotional; traits easily found in “Late Evening
Thought.”
Sphere Magazine, Flesh
Eating Foundation - Purging review (link)
Multi-Panel’s mix of ‘Godless’ is a very
interesting
way to finish the album, it’s short and not so sweet. The
structure is changed dramatically in contrast to the other mixes on
this. It works well, and it’s a definite switch of pace to
finish
things off nicely.
Chain D.L.K., Flesh
Eating Foundation - Purging review (link)
...while the Multi-Panel one [remix] has a strange weirdy appeal with
an astonishing mumbling chord.
PopMatters, Canasta - We
Were Mixed Up review (link)
The best remixes accomplish both; the two takes on “Just a
Star”, for example (by Multi-Panel and Seth Vanek), suggest
that
I should go listen to the original again as it must be at least
partially as rapturous as these two very different takes suggest, and
also that I should keep my eyes out for anything else those two put
their hands to.
Song-A-Day - Just A Star (Multi-Panel remix) by Canasta (link)
The M-P remix of Just a Star breaks down the original into pieces and
builds up something new by slowly building layers of loops, until you
finally find yourself away from the nearest town.
Bodyspace (Portuguese webzine), Best of 2008 list (link)
Ludo Maas | Multi-Panel
Best Books I Read
01. Dave Eggers You Shall Know Our Velocity
02. Leo Tolstoy War and Peace
03. Michael Chabon The Yiddish Policemen's Union
04. Halldór Laxness Independent People
05. J.J. Voskuil (1926-2008) Bij Nader Inzien ('On Second Thought')
Most Memorable Sports Moments
01. Nadal beats Federer in Wimbledon final
02. Robben scores 3-1 against France in Euro 2008
03. NAC Breda finishes 3rd in Dutch League
04. Van Bronckhorst scores 3-0 against Italy in Euro 2008
05. John-Lee Augustyn crashes into a ravine in Stage 16 of the Tour de France
Unmute, interview (link)
Splendid, Pointless Questions
interview (link)
Vido Liber (link)
Luistertips voor de vrijdag
Hoe wordt in Nederland omgegaan met het erfgoed van Autechre en
aanverwanten? Veel geluiden uit die richting bereiken me niet via de
ether, maar wat me ter ore komt maakt mij nieuwsgierig naar meer. De
stilte wordt ondermeer verbroken door Multi-Panel uit Breda die
eigenlijk nog niet zoveel elektronica als huiswerk achter de kiezen
heeft en zijn inspiratie net zo gemakkelijk uit emotionele indiepop
haalt. De muzikant is achttien jaar jonger dan ik. Een schokkende
realisatie en tegelijkertijd een bemoedigende gedachte wanneer je hoort
hoe gretig de jeugd op zoek is naar nieuwe geluiden. Multi-Panel
produceert niet alleen zijn eigen experimenten, maar gaat ook creatief
om met materiaal van anderen, zoals de drastische remix van de trashpop
van buurtgenoten Zomotta bewijst.
Three tracks from the Plaion-sessions were reviewed by GodsofMusic.com (Dgtlmrder,
Satellite (lost)
and Poisoned
Raindrops)
Chant
For Milk was also reviewed.
Side-project Legion of Spunky's Spunk06
was reviewed by GodsOfMusic.com
Finally there's also a thing called radio
M-P was interviewed on Blackbox
(Radio 4) (mp3 link)
And was broadcast nationwide on De
Buis van Eustachius (747 am) and L'Heure
Bleue (Radio 1)